Peter van Arkel overleden (09-04-2018)

Een kanjer van HCC en het Nederlandse Elftal is op 82-jarige leeftijd overleden. Peter was geen SGS-er maar bij zijn overlijden wil ook SGS toch even stil staan:

In de periode 1950 en 1979 speelde hij namens HCC 274 wedstrijden in de hoofdklasse, waarin hij 8909 runs scoorde, wat nog steeds een clubrecord is !
In totaal werd hij 9 keer landskampioen en kwam hij 33 keer uit voor het Nederlands cricketelftal. Hij was aanvoerder van het Nederlandse team, dat in 1964 op de Diepput de profs van Australië versloeg. Een historische overwinning.

Persoonlijke herinneringen heb ik aan hem want in de eind 50-iger jaren speelde ik met ACC tegen HCC en werd onder deze twee verenigingen uitgevochten wie er landskampioen zou worden. Dat was een gouden tijd met aan ACC kant o.a. Wally, Hans en Henk van Weelde, Willem van de Hurk en Wim Feldman en bij HCC Peter en o.a. zijn vrienden Ernst Vriens, Lou de Villeneuve, Rob Colthoff en Willem Hans Gallois. Spannende potten waren dat en herinneringen daaraan ga je naar mate je ouder wordt meer koesteren.

Langs deze weg gaat onze deelneming uit naar zijn vrouw Marijke, zijn kinderen Henk Jan, Elsbeth, Hans Peter en zijn kleinkinderen.

Rust zacht Peter. Duco Ohm


Een In Memoriam van de Flamingos van de hand van Kees Bakker

IN MEMORIAM
 Peter van Arkel 
26 juni 1935   -    29 maart 2018

Op 29 maart jongstleden is op 82-jarige leeftijd overleden ons erelid Peter van Arkel.
 
De impact van Peter van Arkel op het Nederlandse cricket in zijn glorietijd van de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw valt moeilijk te omschrijven voor onze huidige jongere generatie.
Je zou hem eigenlijk hebben moeten zien. Lang, heel lang van stuk, met een arsenaal aan vloeiende slagen rondom het gehele veld was het hem mogelijk bowlers van grote klasse te doen twijfelen aan hun vermeende kracht en tactiek. Daarbij leek het wel of zijn talrijke hoge scores werden opgebouwd zonder noemenswaardige inspanning. Ritme, timing, gracieuze plaatsing buiten bereik van de fielders – het was het kenmerk van een Van Arkel innings.
Voeg daarbij het gemak waarmee hij meestal in de slips, maar ook elders, zijn handen van aanzienlijk formaat om vaak uiterst lastige vangen wist te klemmen.
 
Het klinkt eigenlijk als een absoluut normaal gegeven dat deze all-round cricketer tevens als aanvoerder zijn kennis van het spel optimaal kon benutten, hetgeen hij inderdaad heeft bewezen bij HCC, onze eigen touring club, en het Nederlands XI-tal, waarbij hem destijds de eer te beurt is gevallen als captain de eerste nederlaag van Australië tegen Nederland te hebben geleid.
 
Peter van Arkel heeft het niet altijd gemakkelijk gehad in zijn leven. Zo verloor hij vlak na de oorlog zijn vader in een dramatisch ongeluk van een uit Londen terugkerende DC3 op het oude Schiphol.
 
Later overleed zijn eerste vrouw Liesbeth op veel te jonge leeftijd, hetgeen voor hem en zijn drie kinderen lange tijd een moeilijk te verwerken lacune werd. 
 
En de laatste jaren heeft hij medische tegenslagen ondervonden waar menigeen al eerder aan ten onder zou zijn gegaan, maar Peter was en bleef een fighter, daarbij liefdevol gesteund door zijn tweede vrouw Marijke en de kinderen.
 
Een van de meest bewonderenswaardige eigenschappen van Peter van Arkel is altijd geweest dat hij het menselijke boven sportprestaties heeft gesteld.
 
Zijn medische studie verhinderde hem af en toe om aan A-toeren naar Engeland te kunnen meedoen, maar hij bouwde na zijn installatie als huisarts wel een praktijk op waar zijn patiënten hem op handen droegen. En dat was voor hem belangrijker dan het vestigen van sportieve records.
 
Over zijn eigen prestaties sprak Peter overigens zelden of nooit. Dat was bij uitstek duidelijk als wij dierbare en vaak hilarische gebeurtenissen uit het verleden bij mijn bezoeken aan hem ophaalden. De laatste keer, vrij kort voor zijn overlijden, verliep ons gesprek nogal eenzijdig; Peter luisterde, maar het praten viel hem toen moeilijk. Bij het weggaan draaide ik mij om bij de deur. Daar zat hij in bed. Hij wuifde. En toen kwam er toch een volzin uit: “Het was me een waar genoegen!”.
 
Dat dekt de lading maar gedeeltelijk. Het is niet alleen een genoegen geweest, het was een immens voorrecht Peter te hebben gekend als vriend, teamgenoot en (soms ook) als tegenstander.
 
Begeleid door zijn dierbaren is op 4 april afscheid genomen van Peter. De familie heeft toen een van de grootste coryfeeën uit onze cricketgeschiedenis ten grave gedragen.
Een erelid dat wij met eerbied gedenken.
 
Kees Bakker